ایران همیشه مهم بوده، هست و خواهد بود. با این‌همه، در بررسی بازی‌های تنش‌آفرینِ کنشگران این منطقه مسائل ناگفته و سیاست‌های نانوشته‌ای نیز هست که باید مد نظر قرار گیرد. برای مثال، ایران در دو لباس ظاهر می‌شود. گاهی سیاست منطقه‌گرایی آن صرفاً ایرانی- ملی است. در این حالت، مانند هر کشوری است که برای استقلال و پیشرفت خود انقلاب کرده و ایستادگی از نوع انقلابی به معنای عام از آن قابل انتظار است. در مواردی دیگر در چارچوب آرمان‌های ایرانی-اسلامی بازی می‌کند که در دایرۀ بزرگتر تقابل اسلام- غرب توجیه‌پذیر است.
دود بحران روز افزون بین ایالات متحده و ایران، پرده بر درگیری بزرگتر و وسیعتری کشیده که بین قدرتهای بزرگی در جریان است. از یک طرف دولتهایی که به دنبال حفظ جایگاه خود در نظام بین المللی هستند (یعنی آمریکا) و از طرف دیگر، دولتهایی که به دنبال تغییر جایگاه خود در این نظامند(یعنی چین، روسیه و هند و ترکیه و برزیل و حتی عربستان).
بحرانی که در ظاهر نوعی تلاش آمریکا برای مهار ایران به نظر می رسد، در واقع نشانه آغاز درگیری است که بین ایالات متحده، چین و روسیه در وهله اول، و هند، ژاپن و آلمان و دیگران در مرتبه بعدی، جریان دارد. فرانسه و دیگران هم به عنوان ذی‌نفعان پنهان برنامه های آمریکا بیار ننشست اند. این وضعیت می تواند ایران را به میدان رقابتی بزرگ بین قدرتهایی تبدیل کند که در صدد بهبود بخشیدن به موقعیت خود در نظام بین المللی هستند.